Hoe wordt een automonteur wijnhandelaar?
Vaak willen mensen die outplacement doen zo snel mogelijk een nieuwe baan, liefst hetzelfde werk. Dat is immers wat ze gewend zijn, wat hun vak is en wat ze vaak al jaren doen. Hoe korter de periode van werkloosheid, hoe liever en hoe meer het werk lijkt op wat ze al deden, hoe beter.
Toch is dat niet altijd de beste oplossing. Niet alleen om je kansen te vergroten, maar ook omdat ontslag een goed evaluatiemoment is, begint elk outplacementtraject met de bekende vragen: wie ben, wat kan je en wat wil je?
Overtollig …
Dat leidt soms tot verrassende uitkomsten. Zo ken ik het verhaal van Ben, die al jaren automonteur was. Hij werkte op de verkoopvestiging van een bekend automerk waarvan de dealer ging fuseren. Omdat er minder mensen nodig waren werd Ben overtallig. Hij stond bovenaan de lijst van mensen die ontslagen zouden worden, ondanks zijn dienstjaren. De reden? Ben had al jaren een laag werktempo en een achterstand in bijscholing.
Toen ik op de vestiging met Ben sprak, merkte ik dat hij anders sprak en dacht dan veel van zijn collega’s. Ben droeg zijn overall als een maatkostuum en sprak accentloos Nederlands. Hij had over veel onderwerpen een emning en had zich niet bijgeschoold in de autotechniek, maar wel in iets anders. Ben bleek een behoorlijk mondje Frans te spreken. Ik vroeg Ben naar de reden daarvan en het was niet moeilijk om hem daarover aan het praten te krijgen: iedere vakantie reisde Ben met zijn vrouw in de camper naar Frankrijk om daar wijn te proeven en te kopen.
Liefst gelijk dezelfde baan … of toch iets anders?
Ook Ben verwachtte van mij dat ik hem snel zou helpen aan dezelfde baan bij een andere dealer, desnoods een ander merk. Maar ik was geïntrigeerd door zijn verhalen en wilde daar eerst iets meer van weten. Ik vroeg aan Ben hoe hij het zou vinden om iets met wijn te doen en dat leek hem geweldig, maar hij had geen enkele affiniteit met administratie of financiën. Bovendien zag Ben het niet zitten om een winkelpand te gaan huren en daar de hele dag te gaan staan. Ben vertelde hoe hij zelf in Nederland wijnbeurzen bezocht en als hij daar niks kocht, dat hij dan online zijn bestellingen plaatste. Dat had hij geleerd van zijn zoon, die was erg handig op het internet.
‘Neem je gezin eens mee’, vroeg ik aan Ben en hij keek me verbaasd aan. De volgende keer kwamen zijn vrouw en zoon mee. Bens partner was parttime administratief medewerkster en vreesde haar uren te moeten uitbreiden nu Ben ontslagen was. En de zoon van Ben werkte bij een internet-startup. Hij wilde graag het huis uit, maar was bang dat dit nu niet zou kunnen omdat zijn inkomen thuis nodig was.
‘Waarom help je je ouders niet aan een webshop?’, vroeg ik aan Bens zoon. En aan zijn vrouw: ‘Zou u ervoor voelen om uw man te helpen bij de voorraadadministratie?’ Langzaam begon bij alle drie iets te dagen. Ze keken elkaar aan en beloofden mij erover na te denken.
Exclusieve wijnen van de wijngaard tot aan de voordeur
Het outplacementtraject duurde niet lang meer. Nog vóór ons laatste gesprek had Ben een bestelautootje aangeschaft van het restant van zijn ontslagpremie. En niet veel later was de webshop online. Ben haalde om de paar weken exclusieve wijnen uit Frankrijk en bezorgde die bij klanten in Nederland. Na een paar maanden hoorde ik dat de omzet al zover gestegen was, dat Bens vrouw overwoog om fulltime te gaan werken voor de wijnhandel. En Ben? Die was blij dat hij zijn bestelauto zelf kon onderhouden, maar heeft nooit meer iets met auto’s gedaan.